หมวดหมู่ของบล็อก:

Keywords:

โปรวองซ์ ฝรั่งเศส เป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับการปั่นจักรยานท่องเที่ยวมาก

บ้านเรือนสวยงาม ผู้คนสุภาพ เป็นมิตร ขับรถสุภาพ และมีน้ำใจมากๆ ที่นี่คือสวรรค์ของคนที่รักการปั่นจักรยานท่องเที่ยว ปั่นจักรยานสวนทางกันหรือทางเดียวกันจะมีการทักทายกันตลอด ด้วยคำว่า‘บองจัวร์’ (bonjour) = สวัสดี

มีอยู่วันหนึ่งเราทั้งสองปั่นทั้งเข็นขึ้นเขามาเกือบ 5 กิโล มาถึงตรงจุดนี้ หุบเขาเปิดกว้าง มองออกไปไกลสุดขอบฟ้า มีเพื่อนๆร่วมอุดมการอยู่หลายคน ถ่ายรูปร่าเริงกันใหญ่ เราก็เลยเข้าร่วมร่าเริงไปด้วย

อ้อยหวานชอบรูปนี้มากค่ะ เป็นรูปที่เก็บรวมความทรงจำของทริปนี้ไว้เกือบหมด ผู้คนสุภาพ เป็นมิตร วิวสวยสุดใจ ถนนที่เงียบสงบ นี่แหละ..คือความหมายของ..การปั่นจักรยานท่องเที่ยว

ทาง 2 กิโล ข้างหน้าดิ่งลงเขาอย่างน่าหวาดเสียว เพื่อนใหม่นักปั่นไปกันฉิว แต่เราต้องแตะเบรคกันมือเกร็ง

มองลงไปด้านล่าง เห็นโบสถ์สวยเก่าแก่ อยู่โดดเดี่ยวในหุบเขา โบสถ์แห่งนี้มีชื่อเสียงมากๆ เพราะอายุที่เกือบพันปี และเป็นแหล่งที่มืทุ่งดอกลาเวนเดอร์มากๆให้ชม

ถ้าไปตอนที่ทุ่งดอกลาเวนเดอร์บานจะเป็นเยี่ยงนี้

ถ้าหากมองจากยอดโบสถ์แล้วลากเส้นตรงขึ้นไป นั่นคือจุดที่เราหยุดถ่ายรูปกัน

พอเลี้ยวโค้งเลยโบสถ์มานิดหนึ่ง ทางที่เห็นข้างหน้า ทำให้เราต้องถอนหายใจ และต้องลงเข็น

โค้งแล้วโค้งเล่ามีแต่ขึ้น..ขึ้น..ขึ้น..เขา

รถบัสคันโตที่วิ่งสวนมา 2-3 คัน ต่างชลอความเร็วลง ทั้งคนขับและนักท่องเที่ยวในรถต่างโบกมือและส่งเสียงเชียร์ เป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ

และแล้วงานหนัก ก็ได้รับผลตอบแทน จากจุดนี้ไป 20 กว่ากิโล มีแต่ลง..ลง..ลง..และ..ลง..

ผ่านขุนเขา ผาหิน ที่งดงาม

ช่างสวยงามอะไรอย่างนี้

โชคดีจังที่เราปั่นจักรยาน ถ้านั่งรถบัสมา คงต้องช้ำใจ

หนุ่มคนนี้ปั่นสวนทางมา ถึงตอนนี้อ้อยหวานเปลี่ยนบทมาเป็นคนเชียร์บ้าง

เส้นทางผ่านซอกเขา คดเคี้ยว และลาดลงไปเรื่อยๆ

ซ้ายก็เขา ขวาก็เขา

ธรรมชาติช่างยิ่งใหญ่อะไรเช่นนี้ ทำให้อ้อยหวานมีความคิดขึ้นมาว่า

…. ทำไมมนุษย์เราถึงอหังการยิ่งนัก วันแล้ววันเล่าที่เราทำลายธรรมชาติ

โดยไม่มีความสำนึกเลยว่า เราได้ทำร้ายตัวเอง

….แล้ววันหนึ่งที่ธรรมชาติผันผวนตีกลับ เราก็ได้แต่ก่นว่า โทษฟ้าดิน

และแล้วหุบเขาก็ค่อยๆเปิดกว้าง

เผยให้เห็นสวนเชอรี่มากมาย ถ้ามาตอนเดือนเมษายน ภาพข้างหน้าคงจะแต่งแต้มด้วยสีชมพู คงจะงามไปอีกแบบหนึ่ง

…ฉันมองเห็นต้นไม้สีเขียวๆ

…ฉันมองเห็นท้องฟ้าสีฟ้าใส

แล้วฉันต้องปรารภกับตัวเองว่า

…โลกนี้ช่างน่าอภิรมย์

และแล้ว ‘ปั่นจักรยานตามเก็บฝัน’ ก็มาถึง บทส่งท้าย งานเลี้ยงย่อมมีเลิกลา ปั่นจักรยานตามเก็บฝันที่โปรวองซ์ของอ้อยหวานก็เช่นกัน

แต่ฝันของอ้อยหวานไม่มีเลิกลา เพราะว่า ‘โลกนี้..ช่างน่าอภิรมย์’ จนกว่าจะถึงโอกาสหน้าคงจะได้พาไปปั่นจักรยานตามเก็บฝันกันอีกค่ะ

แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้ทิ้งสองล้อให้จอดรอจนเฉา ทุกเช้าก็ยังออกไปปั่นแถวบ้าน คงจะมีมาให้ชมเป็นระยะๆ

อ้อยหวานขอขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่ได้ติดตามอ่าน ‘ปั่นจักรยานตามเก็บฝัน’ และบล็อกอื่นๆของอ้อยหวาน

ขอบคุณค่ะ

อ้อยหวานขอถือโอกาสนี้ขอบคุณผู้ร่วมทางค่ะ

Tom….

Thank you for being so patient of all my photo stops.

Most of all thank you for being such a great companion!

What a great journey!

Thank you

มีเรื่องเล่าส่งท้ายค่ะ…

วันหนึ่งอ้อยหวานไปถึงเกสท์เฮ้าส์แห่งหนึ่งที่โปรวองซ์ สาวคนดูแลเกสท์เฮ้าส์ออกมาต้อนรับทักทายด้วยเสื้อยืดที่เขียนเป็นภาษาไทยว่า ‘ฉันรักเชียงใหม่’ ซึ่งทำให้อ้อยหวานต้องเอ่ยปากถาม

อ้อยหวาน : คุณรักเชียงใหม่หรือ???

สาว .. ก้มลงดูเสื้อยืดของเธอแล้วยิ้มตอบว่า : ใช่ค่ะ ฉันไปเที่ยวเมืองไทยเมื่อ 2 ปีที่แล้ว ชอบมากๆๆๆ เมืองไทยสวยมาก

อ้อยหวาน : อูว์..อูว์..

สาว : สักวันหนึ่ง..ฉันจะไปใช้ชีวิตรีไทน์ที่เมืองไทย

อ้อยหวาน : อูว์..อูว์..อาร์..อาร์..

สาว : ฉันชอบเกาะพีพี ฉันชอบพังงา และกระบี่มาก

อ้อยหวาน : แต่ที่โปรวองซ์นี่สวยมากๆเลยนะ

สาว : ใช่..สวยมาก แต่ฉันชอบเมืองไทย ทะเลสวย อาหารอร่อย

อ้อยหวาน : อาหารที่โปรวองซ์ก็อร่อยมากนะ

สาว : ใช่..อร่อยมาก แต่ฉันก็อยากไปใช้ชีวิตปั้นปลายที่เมืองไทย

อ้อยหวาน (ตัวยืดขึ้นหลายนิ้ว) : ใช่เลย กู๊ด ช้อย (good choice) เป็นตัวเลือกที่ดีมากๆ