ชีวิตคือการเดินทาง ตอน พริ้วไหวดั่งไผ่ต้องลม

หมวดหมู่ของบล็อก:

ท่องเที่ยว

Keywords:

ญี่ปุ่น

วัดโฮะโกะกุ-จิ

ไผ่พันธ์ ‘โมะโสะ’ (moso)

ดุเหว่าส่งเสียงร้อง a cuckoo's cry --

จันทร์ส่องแสงนวลสุกใส moonlight seeping through

เปล่งประกายผ่านป่าไผ่ a large bamboo grove

กลอนไฮกุของท่าน Matsuo Basho

บล็อกนี้มาเอาใจคนรักไผ่ อ้อยหวานได้พบเจอไม้ไผ่ในทุกหนแห่งในญี่ปุ่น ในสวน ริมแม่น้ำ บนภูเขา ไม้ไผ่ใกล้ชิดกับชีวิตของคนญี่ปุ่นอย่างแนบแน่น ไม่ว่าญี่ปุ่นจะเจริญก้าวหน้าไปไกลแค่ไหน ตะเกียบ เอ้ย ไม้ไผ่ ก็เกาะตามไปด้วยอย่างเหนียวแน่น จนเรียกได้ว่าเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันของคนญี่ปุ่นเลยทีเดียว

คนญี่ปุ่นทั้งใช้ (ไม้ไผ่) ทั้งกิน (หน่อไม้) ไม้ไผ่ใช้สร้างบ้าน ตั้งแต่ รั้วบ้าน หลังคา พื้นบ้าน ประตู หน้าต่าง ไปจนถึงม่าน และมูลี่ ในครัวก็มีผลิตภัณฑ์ไม้ไผ่เต็มไปหมด อ้อยหวานชอบไม้หรือแปรงคนชาที่ทำด้วยไม้ไผ่ น่ารักมาก

วันสุดท้ายก่อนลาจากคามาคุระ คนที่ชอบต้นไผ่มากๆ อย่างคุณผู้ชาย ก็แย้งว่า ช้าก่อน!! ยังไปจากคามาคุระไม่ได้ หากไม่ได้ไปเยือนป่าไผ่ของวัดโฮะโกะกุ-จิ วัดเรืองชื่อ (จากป่าไผ่) ของคามาคุระ

ที่จริงเราเคยแวะชมวัดโฮะโกะกุ-จิและป่าไผ่ของวัด เมื่อ 28 ปีที่แล้ว ทุกอย่างเกือบเหมือนเดิม ยกเว้น 28 ปีก่อนไม่มีค่าเข้าชม ตอนนี้เก็บค่าเข้าชมแล้ว แต่ก่อนเป็นทางดิน ซึ่งเป็นธรรมชาติมาก เดี๋ยวนี้เป็นทางหิน

อ่านเวอร์ชั่นที่มีรายละเอียดการท่องเที่ยวและการเดินทางได้ที่ลิงค์ข้างล่างค่ะ

มนต์เสน่ห์ป่าไผ่ วัดโฮะโกะกุ-จิ

รูปไผ่ในบล็อกนี้ ส่วนใหญ่จะเป็นไผ่ของวัดโฮะโกะกุ-จิ

ญี่ปุ่นมีไผ่หลายชนิดแต่ที่เห็นมากที่สุดคงจะเป็นไผ่พันธ์ ‘โมะโสะ’ (moso) ป่าไผ่ของวัดโฮะโกะกุ-จิ มีไผ่ โมะโสะ 2000 กว่าต้น สวนญี่ปุ่นก็ต้องมีโรงน้ำชา ดื่มไป ชื่นชมไผ่ไป สุดสบายอารมณ์

ไปญี่ปุ่นคราวนี้อ้อยหวานกับคุณผู้ชายได้ไปเดินป่ากันหลายครั้ง การเดินป่า หรือที่ภาษาอังกฤษเรียกว่า Hiking ที่จริงแล้วคำนี้กว้างกว่า ‘เดินป่า’ แต่อ้อยหวานหาคำภาษาไทยให้ตรงกันไม่ได้ เพราะ ‘เดินเขา’ ก็ใช่ ‘เดินทุ่ง’ ก็ใช่

คุณผู้ชายชอบเดินมาก พาอ้อยหวานเดินจนเท้าแบะ ส่วนอ้อยหวานก็พาคุณผู้ชายปั่นจักรยานที่เมืองไทยเสียจนก้นแบะเหมือนกัน

การเดินป่า หรือ Hiking นั้น นิยมกันมากที่ญี่ปุ่น และอ้อยหวานคิดว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการเที่ยวญี่ปุ่น ได้สัมผัสญี่ปุ่นอย่างลึกซึ้ง ได้สัมผัสธรรมชาติ และห่างไกลนักท่องเที่ยวที่มากันเป็นฝูง ปั่นจักรยานก็เป็นวิธีที่ดี แต่มีข้อเสียคือ ญี่ปุ่นเป็นเกาะ มีภูเขาสูงๆ มากมาย และเมืองก็ติดๆ กัน

มีอยู่วันหนึ่งเรานั่งรถไฟไปเดินป่าที่เทือกเขาแอลป์ญี่ปุ่น และโชคดีจัง (หรือเปล่า!!!) ที่ก่อนหน้านั้นหนึ่งวันที่นั่นมีพายุหิมะ เราสองคนคุ้นเคยกับหิมะของแคนนาดา จึงไม่ยี่หระกับหิมะแค่ 1-2 ฟุต แต่นักท่องเที่ยวคนอื่นๆ แค่มาเยียบหิมะ แล้ววิ่งขึ้นรถไป

เส้นทาง 8 กิโลเมตรในหุบเขาเลยเป็นของเราแต่ผู้เดียว เงียบสงบ และงดงาม วันนั้นเราไม่กลัวหิมะ และไม่กลัวหมีด้วย เขามีระฆังสำหรับเคาะเตือนหมีไว้เป็นระยะๆ มีป้ายกำกับไว้ว่า ‘โปรดเคาะดังๆ’ ซึ่งเราก็ทำตามอย่างไม่อิดเอื้อน

เดินป่าบนเส้นทางเก่าแก่ ‘นะกะเซ็นโดะ’

ในนั้นมีรูปสวยๆ ของเทือกเขาแอลป์ญี่ปุ่นนะคะ และหากแวะไปอ่านช่วยกรุณากด Like ให้อ้อยหวานด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ

ไผ่ โมะโสะ มีอีกชื่อหนึ่งว่า ไผ่กระดองเต่า (tortoise-shell bamboo) เป็นพันธุ์ไม้ในตระกูลหญ้า (Poaceae)

มีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Phyllostachys edulis คำว่า ‘edulis’ ในภาษาละตินแปลว่า ‘กินได้’ นั่นคือหน่อกินได้ แต่ต้องนำหน่อไผ่ โมะโสะไปต้มจนนิ่ม เพื่อขจัดกรด oxalic และสารเคมีที่เป็นพิษ เริ่มแรกคือหั่นเปลือกออกให้หมด แล้วนำไปต้มกับน้ำรำข้าวที่เป็นด่าง ใช้เวลาต้มนานกว่า 30 นาที หรือมากกว่านั้นขึ้นอยู่กับขนาดของหน่อไม้

ไผ่ โมะโสะ มีถิ่นกำเนิดในประเทศจีน โตเต็มที่จะสูงประมาณ 15-30 เมตร เป็นไผ่ที่ใช้มากที่สุดในอุตสาหกรรมไม้ไผ่

อ่านรายละเอียดเกี่ยวกับไผ่ โมะโสะ ได้ที่

http://en.wikipedia.org/wiki/Phyllostachys_edulis

ในภาษาญี่ปุ่น หน่อไม้เรียกว่า ทะเคะโนะโคะ (takenoko) แปลตรงๆ ได้ว่า ‘ลูกไผ่’ อ้อยหวานชอบชื่อนี้จัง และอยากกินแกงส้มลูกไผ่ เอาแบบใต้ เผ็ดร้อนแรง (นอกเรื่องอีกแล้ว)

ต้นไผ่ในญี่ปุ่นถือกันว่าเป็นสัญลักษณ์ของความเจริญรุ่งเรือง ในวันปีใหม่ตามบ้าน ร้านค้า ศาลเจ้า และสถานที่ต่างๆ ในญี่ปุ่น จะตกแต่ง ด้วย คะโดะมะซึต (kadomatsu) เป็นไม่ไผ่สามกระบอกที่เอามาผูกด้วยกัน และตกแต่งด้วยดอกพลัมกับใบสน